ترجمه : فیروزه مهاجر

 

نگریستن عملی است که هر فرد بدون آن که به آن بیندیشد، آن را در حالات و تصویرهای مختلف با عامل بیرونی ای به نام چشم انجام می دهد. نگریستن همواره جایگاه مهمی در میان دیگر منافذ حیات درونی انسان به دنیای بیرون داشته و در دوره های تاریخی گوناگون تا به امروز که نگریستن به امری مهم در تربیت نگاه انسان ها بدل شده حضوری موثر داشته است.

 

این کتاب شامل بخش هایی است که به موضوعاتی جالب توجه و نقد و تحلیل آثار برخی هنرمندان و دیدگاه هایشان می پردازد. این کتاب با دقت و ظرافتی موشکافانه به ما می آموزد که در هنگام دیدن و مشاهده ی یک تصویر چگونه می توانیم پی به واقعیت های موجود در آن ببریم. در بخشی از کتاب می خوانیم:

«روزنامه ها اکنون عکس های جنگی خشن چاپ می کنند، چون تاثیر این عکس ها، جز در مواردی نادر، آن چیزی نیست که قبلا تصور می شد. روزنامه ای مثل ساندی تایمز به چاپ عکس های تکان دهنده درباره ی ویتنام یا درباره ی ایرلند شمالی ادامه می دهد و در ضمن از لحاظ سیاسی حامی سیاست هایی است که مسئول این خشونت اند. به این دلیل باید بپرسیم: این قبیل عکس ها چه تاثیری دارند؟
بسیاری بر این عقیده اند که چنین عکس هایی ما را به طرز تکان دهنده ای به یاد واقعیت می اندازند، واقعیت زنده در پس انتزاع های نظریه های سیاسی، آمار کشته شدگان یا بولتن خبری. همچنین کسانی ممکن است بگویند چنین عکس هایی روی پرده ی سیاهی چاپ شده که در برابر آن چه ترجیح می دهیم فراموش کنیم یا نمی خواهیم بدانیم کشیده شده است. طبق گفته ی این افراد مک کولین چشمی است که نمی توانیم ببندیم. اما این عکس ها ما را وادار به دیدن چه چیز می کند؟
آن ها نفس ما را بند می آورند. سر راست ترین صفتی که می توان درباره ی آن ها به کار برد این است که بگوییم گیرا هستند. ما مقهور این عکس ها می شویم. (من خوب می دانم افرادی هم هستند که از آن ها سرسری می گذرند، اما درباره ی آن ها هیچ چیز نمی توان گفت.)
ضمن آن که به عکس ها نگاه می کنبم، لحظه ی رنج فردی دیگر ما را فرا می گیرد. ما یا از اندوه لبریز می شویم یا از خشم. اندوه پذیرش بخشی از رنج دیگری بی هیچ فایده ای است، و خشم عمل را بر می انگیزد. ما سعی می کنیم از لحظه مجددا به درون زندگی خود بازگردیم. چون چنین می کنیم، تضاد به قدری است که باز از سر گرفتن زندگی به نظرمان واکنشی نامناسب با آنچه لحظه ای قبل دیده ایم جلوه می کند....»