ترجمه : شادی حامدی‌آزاد

 

یکی از پروفروش‌ترین کتاب های نیویورک تایمز، یو اس ی تودی و لس‌آنجلس تایمز هم‌اکنون پیش‌روی شماست. قصه با نورا، نویسنده‌ی گوشه‌گیر رمان‌های جنایی آغاز می‌شود که از طرف دوستی که سال‌ها از او بی‌خبر بوده به مهمانی دوستانه‌ای در ییلاقات شمال انگلستان دعوت می‌شود. او رغبتی به ترک آپارتمان کوچک و دنجش در لندن و رفتن به این سفر ندارد... چهل و هشت ساعت بعد، وقتی در بیمارستانی کیلومتر‌ها دورتر از خانه به‌هوش می‌آید متوجه می‌شود کسی کشته شده است. مدام سوالی در ذهنش تکرار می‌شود: «چه اتفاقی افتاده؟» یا «من چه کردم؟» نورا برای یافتن پاسخ باید به جایی سرک بکشد که سال‌ها از آن دوری گزیده است؛ به گذشته...».آن‌هایی که به رمان‌هایی مثل «دختری در قطار» و «ژرفای آب» از پائولا هاوکینز علاقه‌مند بودند، به احتمال زیاد از خواندن این رمان نیز لذت خواهند برد. 

 

در بخشی از این رمان می‌خوانیم: 

 

«پنج ساله‌ّا هم می‌توانند بی‌نهایت بی‌رحم باشند. چیزهایی می‌گویند که هیچ بزرگسالی هرگز نمی‌گوید. اظهارنظرهایی نیش‌دار درباره‌ی قیافه‌ات، خانواده‌ات، طرز حرف زدنت، بویت و لباس‌های تنت می‌کنند. اگر در محل کار، کسی این‌طوری با تو حرف بزند، به سبب قلدری در محل کار اخراج می‌شود، اما در مدرسه این روال طبیعی است. هر کلاسی یک بلاگردان غیر محبوب دارد، بچه‌ای که هیچ‌کس نمی‌خواهد کنارش بنشیند، کسی که همه‌ی تقصیرها به گردنش می‌افتد، کسی که آخرین نفر برای بازی‌ّای تیمی انتخاب می‌شود و احتمالا به همان اندازه ناگزیر، هر کلاس یک گل سرسبد دارد. اگر کلاس ما گل سرسبدی داشت، بی‌شک کلر بود و بدون دوستی او احتمالا من بلاگردان کلاس بودم و تا همیشه تنهایی سر آن نیمکت می‌نشستم. بخشی از من دختر پنج ساله‌ی ترسوی درون پوسته‌ی بزرگسالم، تا ابد مدیون اوست.»