سال ۱۳۲۶ قاسم غنى، پزشک و ادیب، را محمدرضا شاه به سفارت ایران در قاهره فرستاد. ملکه فوزیه بدون دخترش به مصر بازگشته بود همراه با جواهراتى که هنگام ازدواج با ولیعهد ایران به او داده بودند. شمشیر جواهرنشان رضا شاه را هم، که در ژوهانسبورگ درگذشته بود، ملک فاروق خیال نداشت همراه جسد او به ایران بفرستد. یادداشت‌هاى غنى شرح تلاش اوست براى فیصله‌دادن به طلاق، ستایش زنان بسیار زیبا و تحقیر زنان کمتر زیبا، و مطالبى محرمانه از قبیل دیدار با پریچهره‌اى که از او با نام مستعار و عنوان عجیب ”بگم سکینه والى (خانم اِمریکائى، زن ولى‌خان هندى)” یاد مى‌کند.

و مطالبى خطرناک‌تر: نامه‌هاى محرمانه و خصوصى شاه به ملک فاروق دربارهٔ برخى روابط عروس فرارى را رونویسى مى‌کند و در بازگشت به تهران در گوشه‌اى مى‌اندازد. یادداشت‌ها چرا روى کاغذ آمد؟ مخاطب آن‌ها قرار بود چه کسی باشد؟ املا و انشاى ادیبى که مدعى تصحیح دیوان حافظ بود چرا تا این حد پرخطا و ناهموار است؟ یادداشت‌هاى مطوّل روزها و شب‌هاى مأموریت بى‌نتیجهٔ قاهره با ویرایش و پیرایش اساسى و افزودن پانوشته‌ها متنى شده داستان‌گونه، همراه با پیشگفتارى در تحلیل مشاهدات و تأملات راوی.