مجتبی پورمحسن: این کتاب شامل ۸ داستان کوتاه است که دو داستانش بلندتر از بقیه هستند. یکی داستان اول کتاب، «قول و قرار» و دیگری داستان «از چهارده‌سالگی می‌ترسم» که اتفاقاً بهترین داستان‌های مجموعه هم هستند. داستان‌های کتاب اخیر محمودی، درفضایی بین واقعیت و فراواقعیت اتفاق می‌افتند و نویسنده به خوبی توانسته داستان‌هایش را روی مرز این دو روایت کند.

بهترین داستان مجموعه، داستان «از چهارده‌سالگی می‌ترسم» است. داستانی نسبتاً بلند با ساختاری پیچیده، نه آن‌قدر که خواننده را سردرگم کند. داستانی که با توصیفاتی از فضایی فراواقعیتی آغاز می‌شود و به آرامی به یکی از واقعی‌ترین معضلات اجتماعی نزدیک می‌شود. دختری که در چهارده‌سالگی برای دفاع از خود در مقابل تعرض، فرد متعرض را کشته و حالا جامعه و زمین و زمان مانده که چه قضاوتی درباره‌ی این عمل داشته باشد و هیچ‌کس هم نمی‌تواند به قطعیت چندوچون ماجرا برسد. داستان «از چهارده‌سالگی می‌ترسم» نمونه‌ای کاملاً حرفه‌ای از تبدیل کردن یک واقعه‌ی اجتماعی به روایتی داستانی است. کاری که این روزها خیلی‌ از نویسندگان کشورمان را وسوسه کرده و متاسفانه در اغلب موارد یا داستان‌های سطحی در دفاع از حقوق زن از کار در آمده‌اند و یا در حدِ گزارشی اجتماعی باقی مانده‌اند و فراتر نرفته‌اند. سرمای هولناکی که در روایت نفس‌گیر و با حوصله‌ی این داستان وجود دارد، برای من یادآور جستجوهای کاراکتر ترومن کاپوتی در فیلم «کاپوتی» است که براساس تجربه شخصی این نویسنده‌ی مشهور آمریکایی ساخته شد.

:: منبع : وبلاگ هفت‌ها

:: درباره‌ی کتاب

این مرد خوب می‌نویسد / روزنامه‌ی همشهری / ۱۳ آذر ۱۳۸۹

این کتاب شامل ۸ داستان کوتاه است که دو داستانش بلندتر از بقیه هستند. داستان‌های کتاب اخیر محمودی، درفضایی بین واقعیت و فراواقعیت اتفاق می‌افتند و نویسنده به خوبی توانسته داستان‌هایش را روی مرز این دو روایت کندخود داستان «از چهارده‌سالگی می‌ترسم» داستانی‌ست نسبتاً بلند با ساختاری پیچیده که با توصیفاتی از فضایی فراواقعیتی آغاز می‌شود و به آرامی به یکی از واقعی‌ترین معضلات اجتماعی نزدیک می‌شود.