این کتاب همنام با مجموعه داستان سال ۱۹۲۷ «ارنست همینگوی» است، اما نثر اثر بیشتر به سبک نویسندگانی چون «رابرت بی. ‌پارکر» شباهت دارد.

شاید بعضی از خوانندگان از این‌که تنها چند داستان از این مجموعه به سبک معروف «موراکامی» یعنی سورئال نوشته شده‌، غافگیر شوند. بهترین داستان با این سبک، «سامسای عاشق» است که در آن شخصیت اصلی در اتاقی ناآشنا در پراگ از خواب بیدار می‌شود و می‌فهمد به «گرگور سامسا» (شخصیت اصلی کتاب «مسخ» کافکا که به سوسکی عظیم‌الجثه تبدیل شد) تبدیل شده و نمی‌داند چه بر سر پوسته‌ محافظش آمده.

اکثر المان‌های آشنای کارهای «مورکامی» این‌جا هم دیده می‌شود؛ گربه‌ها، موسیقی ‌جازِ امثال «تدی ویلسون» و «کلیفورد براون»، بازی بیسبال و... اگر این داستان‌ها عرصه جدیدی را برای «موراکامی» باز نکنند، هنوز هم می‌توان گفت که نیم‌نگاهی قابل تامل در مورد نوع مشخصی از ذهن مردانه به مخاطب ارائه می‌دهند.