ترجمه : مجتبی ویسی

 

«مروین» از «زیباگویی» درشعرهایش خودداری می کند ودر عوض به حس های وحشی و خودرویی که در درونش جریان دارد می پردازد و از آن هابه صورت پلی برای نقب زدن به درون طبیعت و به اعماق روح خوانندگان اشعارش استفاده می کند:«خوب طبیعی است که برای من این تنها شکل واقعی شعر گفتنه. من نمی توانم شما را به جایی درون خودتان ببرم، چون آن جا را نمی شناسم. به گفته «تورو» ذهن یک فرد دیگر به یک جنگل تاریک می ماند. هرچند یک گوشه از این جنگل تاریک توسط شما کشف می شود اما گوشه های دیگری برای همیشه ناشناخته می ماند. این مسئله در قصه های کودکانه هم آمده است. هر کودکی این جنگل تاریک را می شناسد. این همان جایی است که درآن شما نمی توانید واقعیت را از رویاها جدا کنید. این همان ساحلی است که بین دریا و خشکی قرار گرفته است.

 

شعری از این کتاب :

 

 

توی بانک‌ها می‌گوییم متشکریم

توی روی مسئولان و ثروتمندان

و تمامی کسانی که عوض نمی‌شوند اصلاً

مدام می‌گوییم متشکریم متشکریم

با حیواناتی که می‌میرند دوروبرمان

برمی‌انگیزند احساسات‏مان را

می‌گوییم متشکریم

با جنگل‌هایی که بر زمین می‌افتند از دقایق عمرمان زودتر

می‌گوییم متشکریم

با کلماتی که بیرون می‌ریزند مثل سلول‌های مغز

با شهرهایی که قد می‌کشند