ترجمه : پرویز شهدی

 

در ظلمت خشک و سرد شبانه، هزاران ستاره نمایان شدند و درخشش یخ‌زده‌شان بی‌درنگ از هم جدا شده و شروع کردند به‌طرز نامحسوسی لغزیدن به‌سوی افق. ژانین نمی‌توانست از تماشای این آتش‌های سرگردان چشم بردارد. همراه با آن‌ها می‌چرخید و همان چرخش بی‌حرکت، رفته‌رفته او را با ژرف‌ترین نقطۀ ذاتش که اکنون سرما و هوس در آن در نبرد بودند، پیوند می‌داد. روبه‌رویش ستاره‌ها یک‌به‌یک فرومی‌افتادند، سپس میان تخته‌سنگ‌های صحرا خاموش می‌شدند و ژانین هربار کمی بیش‌تر آغوشش را به روی شب می‌گشود. از داستان «زن خطاکار»