«نیمه راه بهشت»، رمانی نوشته سعید نفیسی در نیمه اول دهه 30 است. این اثر را یک اثر سیاسی می‌دانند که درباره افشای وابستگی رجال سیاسی و فرهنگی ایران به بیگانگان است. نویسنده، قهرمان این رمان را از میان شخصیت‌های مشهور دهه 1320- 1330 انتخاب می‌کند و با تغییری مختصر در نام آنان، هویت حقیقی‌شان را به خواننده می‌شناساند. (مثلاً خلیل ملکی با نام خسیل الکی در ماجراها حضور می‌یابد). این اثر که درواقع یک پاورقی سیاسی است مورد تقلید نویسندگان دیگر نیز قرار گرفته است.

 

«نیمه راه بهشت» از لحاظ افشاگری‌های سیاسی اثری است ممتاز و تا حدودی كم‌نظیر. سعید نفیسی در نگارش رمان از اطنابات و طول و تفصیل‌های بالزاك مآبانه‌ای سود جسته است، ضمن آن كه جز در لحظاتی نتوانسته به تشریح كامل و ظریف روابط جامعه بالزاكی نزدیك شود.

 

داستان در طبقات و سطوح بالای جامعه سال‌های نگارش اثر جریان دارد. نام آدم‌های متعدد آن یا ترجمه به معنی و حروف درهم شده نام‌های واقعی سیاستمداران و متنفذان روز است، یا كلماتی ساخته شده بر وزن آن نام‌هاست. بنابر این با كمی دقت می‌توان هویت واقعی بازیگران صحنه را تشخیص داد. مثلاً فرازجوی (فرود)، روشن سفیدبخت (نیر سعیدی)، دكتر طیبی (دكتر طاهری)، الك بدنی (ملك مدنی)، دكتر ادبار (دكتر اقبال)، علی اكبر دیپلماسی (علی اكبر سیاسی)، سید عنعناتی (سید ضیاء)، بالارو (ساعد)، باتنگان (بازرگان)، اختلاج (ابتهاج)، مسواك زاده (مصباح زاده)، روانگاه فاسد (جهانشاه صالح)، بدپوز خوش كیش)، عورتگر (صورتگر)، خسیل الكی (خلیل ملكی)، سپهبد زرمدی (سپهبد احمدی) همه از شخصیت‌های معروف عصرند. بیشتر صحنه‌های كتاب را ضیافت‌های مجلل، یا مجالس خصوصی مردم بالای جامعه از جمله فراماسون‌ها تشكیل می‌دهد. مردمی كه بهشت موعودشان فلان كشور خارجی است و به سوی سرزمین معبود سلوك می‌كنند.