نگارنده در آغاز از پيدايش نظريه‌ي قوه‌ي گرانش كيهاني توسط "اسحاق نيوتن" ياد مي‌كند. سپس از نظريه‌ي خاص نسبت انيشتين در سال 1805 سخن مي‌راند. در اين نظريه، انيشتين توانست از مقهوم زمان به منزله خاصيت مطلقي كه در همه چيز و همه كس به طور يكسان جاري است، كاملا رهايي يابد. اين انديشه پيش‌تر توسط گاليله در سه قرن قبل از وي، بيان شده بود. گاليله ادعا كرده بود كه فقط حركت نسبي مطرح است و چيزي به عنوان حركت مطلق نمي‌تواند وجود داشته باشد. او استدلال ميكرد كه اگر شما در يك قايق با سرعت يكنواخت در درياچه‌اي آرام،مسافرت كنيد در آن صورت هيچ آزموني نمي‌تواند در كابين در بسته‌ي آن قايق، ثابت كند كه شما اصولا حركت مي‌كنيد. نگرش انيشتين درباره‌ي اصل نسبيت، صرفا آن را به صورت اين بيانيه درآورد كه كليه‌ي قوانين طبيعت بايد براي تمام ناظراني كه حركت نسبي دارند، دقيقا يكسان باشند. انيشتين مصمم بود كه اين اصل به خصوص بايد درباره‌ي نظريه‌ي الكترومغناطيسم صدق مي‌كند يكي از پيامدهاي اين نظريه آن است كه سرعت نور در خلا به صورت يك مقدار ثابت كلي و مطلق درمي‌آيد (و معمولا با علامت > نشان داده مي‌شود). اگر اصل نسبيت به طور جدي درنظر گرفته شود، بدين معني خواهد بود كه تمام ناظران با هر حالتي از حركت خود بايد براي > مقداري يكسان به‌دست آورند. نظريه‌ي نسبيت بر اين استوار است كه فقط حركت نسبي قابل محاسبه است.