قصر رازی است سربه‌مهر که کا. برای وارد شدن به آن به هر شیوه‌ای که می‌تواند، متوسل می‌شود. مردم دهکده‌ای که تحت فرمان قصر است، دائم در تلاشند که کا. را از وارد شدن به آن منصرف کنند و کا. که حالا عاشق فریدا دختری از همان دهکده شده، مدام در کشمکش با اهالی بر سر رفتن به قصر است. آیا او به قصر می‌رسد؟ وقایع اسرارآمیزی که یکی پس از دیگری به وقوع می‌پیوندند، رسیدن به پاسخ این سوال را پیوسته به تاخیر می‌اندازند.

کافکا قصر را در سال 1922 نوشته و رمان برای نخستین‌بار در سال 1926 یعنی دوسال پس از مرگ نویسنده منتشر شده است. قصر به عنوان پرحجم‌ترین اثر کافکا، همچون دورمان دیگر او؛ محاکمه و امریکا اثری ناتمام است و مرگ زودهنگام نویسنده مجال به‌پایان‌بردن رمان را به او نداده است. قصر از زمان انتشار تا کنون تفاسیر بسیاری به خود دیده و به یکی از بحث‌برانگیزترین و اثرگذارترین رمان‌های قرن بیستم تبدیل شده است.

رمان قصر نقطه ي پاياني روح و ذهن است، جايي در وجود است كه ديگر فراسويي ندارد... در كار كافكا، خواننده با منظره ي تكان دهنده ي روحي بس حساس رو به رو مي شود كه در برابر چشم انداز نفريدگي جاودان نه مي تواند عاقل باشد، نه لاابالي و استهزاگر، نه تسليم، و نه عاصي.... جهاني كه اين روح ادراكش مي كند هر آينه به جهان خود خواننده مي ماند؛ قصري كه قصر است و صرفا چيزي را نمادين مي گرداند كه همه ي قصرها نمادينش مي گردانند: يعني قدرت و اقتدار؛ تلفن خانه اي كه بيشتر از برقرار كردن ارتباط، آشفتگي پديد مي آورد؛ ديوان خانه اي كه غرق در سيلاب ظاهرنمايي و پرونده بازي است؛ سلسله مراتب ناشناخته اي از صاحب منصبان كه يافتن مسئول رسيدگي به پرونده ي خاصي را محال مي گرداند؛ ديدارها و گفت و گوها و مصاحبه هاي بي شمار كه هميشه از موضوع پرت اند.

به واقع، جهاني است آشنا و رنجناك، ولي عقل آفريننده اي كه آن را فرا آورده نيك مي داند كه اين جهان براي هميشه نفرين شده است.... كافكا در نقطه اي مي نويسد كه در آن جهان چون از خلأ روحي بسيار سنگين شده است آغاز بر آن مي نهد كه به درون ژرفاهاي اهريمن زده ي بي اعتقادي كه گمان وجودش بر دل كسي نمي گذشت فرو رود.... با اين همه، قدرت نه فقط تجربه كردن اين جهان بلكه شاعرانه آفريدنش، مي بايد سرچشمه اي در بيرون داشته باشد.

فقط ذهني مي تواند درباره ي تلاش و تكاپوي روح گم گشته اي در سرزميني دشمن با همچو نيروي آفرينش گرانه تأمل كند كه دست كم در يكي از توهايش خاطره ي جايي را زنده نگه داشته باشد كه روح در آن حقيقتا احساس آسودگي و آشنايي بكند.... كافكا در يكي از مانوي ترين گفته هايش، از قدرت تك كلاغي براي نابود كردن آسمان سخن مي گويد؛ ولي مي افزايد كه اين «هيچ چيزي را در رد آسمان ثابت نمي كند، زيرا آسمان به سادگي دلالت بر ناممكن بودن كلاغ ها دارد.»