در هر گاردن پارتي چيزي بود كه « آرتور رو» را جذب مي كرد ، بدون آنكه مقاومتي از او بر آيد و او را مانند قرباني بي پناهي به گير غوغاي آهنگ نوازان و چكا چاك گويهاي چوبين كه به نار گيلها مي خورد مي افكند.

البته امسال نارگيلي در كار نبود چون جنگ شده بود:
اين هم از شكافهاي بد ريخت ميان خانه هاي بلومز بري اشكار مي شد. از آن جمله بخاري پهني كه تا نيمه ديوار بالا آمده بود مثل تصويري بخاري بر ديوار خانه عروسك ارزان قيمت و مقداري هم آيينه و كاغذ ديواري سبز و از گوشه بعد از ظهر خوش آفتاب صداي شيشه اي كه روي آن پارچه مي كشيدند مثل آواي تناساي دريا بر ساحل ريگزار.

از اين كه بگذريم ميدان با آن پر چمهاي ملل آزاد و توده اي از پار چه هاي رنگين كه ظاهرا كسي آنها را از جشن پيش نگهداري كرده بود هيچ عيبي نداشت. ...