«شب هنگام در شیلی» اثر روبرتو بولانیو روایتی است از مرور خاطرات اعتراف گونه کشیش و شاعری شیلیایی در بستر مرگ. نویسنده کتاب، در ذهن قهرمان شکست خورده داستانش، سفری اودیسه‌وار را در دنیای ادبیات جهان آغاز می‌کند و به بهانه روایت زندگی شاعری جوان، تاریخ ادبیات جهان و شیلی را از آغاز تا دوران دیکتاتوری پینوشه می‌کاود.

این کتاب که نخستین رمانی است که از بولانیو به انگلیسی ترجمه شد و او را در ادبیات جهان شهره کرد، در واقع داستان مردی خیال‌پرداز و سودایی است که در حال مرگ، در موقعیتی که بی‌شباهت به موفعیت شخصیت اصلی داستان معروف بکت، «مالون می‌میرد» نیست، برای دفاع از خود در برابر اتهاماتی که موجودی خیالی ملقب به «طفل فرتوت» به او وارد کرده، زندگی خود را روایت می‌کند.

نام این مرد که کشیش، منقد ادبی و شاعری شیلیایی است، «سباستیان یوروتیا لاکروآ» است و کتاب تماماً تک گویی اوست و زمان داستان هم سال‌های دهه 30 تا 90 میلادی و به لحاظ سیاسی دربرگیرنده سال‌های حکومت سالوادور آلنده تا دوران پس از کناره‌گیری پینوشه از قدرت در شیلی است.

«شب هنگام در شیلی» اثری کم حجم، یک تکه و بدون هر گونه بخش بندی ـ از جمله بدون استفاده از پاراگراف ـ است. کتاب شامل چندین داستان جزئی است که در یکی از جالب‌ترین آنها، کشیش‌ها در همه جای اروپا برای حفاظت از کلیساهای قدیمی در برابر آسیب فضله کبوترها از پرندگان شکاری استفاده می‌کنند و در عجیب‌ترین‌شان، یوروتیای کشیش که در دوره حاکمیت آلنده فعالیت‌های ادبی خود را متوقف کرده و به مطالعه آثار کلاسیک یونان روی آورده، پس از کودتا به پینوشه و معاونان او درس مارکسیسم می‌دهد.

از جمله نکات جالب «شب هنگام در شیلی» روش نگارش گفتگوهای آن است که نشان از اصرار بولانیو برای جلوگیری از تکه تکه شدن متن دارد: «و فیر ول گفت: پس او هم مثل یک نویسنده معمولی کار را خراب کرده بود؟ و من: اما او از پینتوریچو حمایت کرد. و فیرول: و او دیگر چه تحفه ای بود؟ و من: یک نقاش. و فیرول: تا اینجایش را حدس زدم، اما کی بود؟ و من: کسی که دیوارهای کلیسای جامع سینا را نقاشی کرد....»