فرانچسکو رزی با ساخت فیلم سالواتوره جولیانو سبک و شیوه‌ای را بنا گذاشت که در دههٔ 60 و 70 میلادی، او را به بزرگ‌ترین فیلمساز سیاسی دوران خود بدل کرد. او که پیش از تثبیت خود در مقام فیلمساز و فیلمنامه‌نویسی معتبر، دستیاری کارگردانان بزرگی چون ویسکونتی، آنتونیونی و مونیچلی را به‌عهده داشته، همزمان تابع نئورئالیسم ایتالیا و سنت فیلمسازی جنایی امریکاست. او با سالواتوره جولیانو رئالیسم نوینی را معرفی کرد که به‌شدت تحت تأثیر نئورئالیسم است اما درعین‌حال با بررسی مسائلی چون قانون و قانون‌شکنان، از الگوی بلاواسطهٔ نئورئالیسم فراتر می‌رود و علاوه بر آن، علل و نتایج روش‌های عملکرد جامعه را روشن می‌سازد.
سالواتوره جولیانو، راهزن سیسیلی، در این فیلم تنها در قالب جسدی در حیاط کاستل وترانو یا در سردخانه، و یا در قالب شمایلی سفیدپوش در میان صخره‌های کوهستان‌های سیسیل دیده می‌شود. این فیلم بیش‌تر از آن‌که به سؤالات پاسخ دهد، سؤال می‌کند و با این کار، از محدودهٔ سینمای سیاسی ـ که اغلب می‌خواهد به مخاطبش قوت قلب بدهد ـ فراتر می‌رود.