هارولد پینتر ، پسر یک خیاط انگلیسی ، نخست تئاتر را به عنوان بازیگر شروع می کند اما خیلی زود به سراغ نویسندگی می رود و نخستین رمانش را با عنوان کوتوله ها می نویسد .سپس دو نمایش نامه یِ کوتاه : اتاق و بالابر . جشن تولد نخستین نمایش نامه یِ بلند اوست که از سوی تماشاگران استقبال نمی شود . اما نمایش نامه یِ سرایدار نخستین موفقیت او در تئاتر به حساب می آید . منتقدین به نمایش نامه های ِ او لقب "تئاتر تهدید" داده اند و مارتین اسلین در تئاتر آبسورد از او نام برده است . در نمایش نامه های او همچون بازگشت به خانه یک موقعیت ساده خیلی زود تهدید آمیز و آبسورد می شود چرا که شخصیت های ِ او اکثرا برای عملشان در برابر تماشاگران یا شخصیت های دیگر نمایش نامه هیچ دلیل منطقی ای ندارند .

از سال 1970 به بعد هارولد پینتر کارگردانی تئاتر را نیز به طور جدی ادامه می دهد . نمایش نامه هایش کوتاه تر می شوند و سیاسی تر و بیشتر استعاره ی ِ ستم هستند . هارولد پینتر خیلی زود به جناح چپ انگلیس می پیوندد و در مبارزه برای حقوق بشر در همه یِ کشورهای فعال می شود . پینتر با نوشتن مقاله و نمایش نامه علیه سیاست خارجی آمریکا در افعانستان و عراق مبارزه می کند .

سال 2005 جایزه ی ِ نوبل ادبیات را دریافت می کند و اعلام می کند که دیگر نمایش نامه نمی نویسد .

قسمتی از کتاب :

رابرت: ... تو انگار خوب متوجه نمی‌شی. تو انگار متوجه نمی‌شی که تمام این داستان اصلاً برام مهم نیست. درسته که یکی دو بار روی اِما دست بلند کردم. اما نه برای این‌که از اصولی دفاع کنم. این کارِ من برانگیخته از هیچ دیدگاهِ... اخلاقی نبوده. فقط دلم می‌خواسته یه فصل سیر کتک‌اش بزنم. تنش می‌خارید... می‌فهمی؟