"به زعم نگارنده: "نویسندگان اسلامی، قایلین به مذاهب دو خدایی را به عنوان ثنویه یاد كرده‌اند. ثنویه، نام عمومی پیروان همه‌ی مذاهبی است كه به دو خدا، یكی خدای نور و خیر به نام اهورمزد و دو دیگر خدای تاریكی و شر به اسم اهریمن قایل بوده‌اند. این مذاهب، در حدود هزاره‌ی دوم پیش از میلاد حضرت مسیح در پهنه‌ی فلات گسترده‌ی ایران و حواشی آن پیدا شدند و بعدها در دنیای متمدن آن اعصار دور، آوازه‌ی كارهای عجیب و غریب برخی از آنان ـ و از آن میان مجوسان (= مغان) ـ در ادبیات مقدس انبیای بنی‌اسراییل و نوشته‌های نویسندگان كلاسیك یونانی و رومی منعكس شده است. زمان پیدایی همگی این مذاهب پیش از ظهور زردشت ـ به استثنای مزدكیان ـ است. هریك از مذاهب ثنویه در تحولات و تغییرات و حوادث جهان، یكی پیدا و دیگری از بین رفته است و اكنون همه‌ی آن‌ها در شمار مذاهب مرده یا غیر حیه درآمده‌اند... در اعصار باستانی در ایران ـ پیش از زرتشت ـ آتش مورد پرستش و ستایش بود و بر پایه‌ی روایت سنتی زردشتیان، آتشكده‌هایی در پهنه‌ی ایران ساخته شده بود و مغان سردسته‌ی آتش‌پرستان بودند و در نگاه‌داشت و حفظ و پرستش و تعظیم آن می‌كوشیدند تا شعله‌ی آن همواره فروزان باشد". كتاب حاضر، به معرفی آیین‌های دوخدایی در عهد باستان اختصاص دارد كه از آن جمله است: آیین زروانیه، آیین مجوس، آیین مهرپرستی، آیین مانی، و آیین زرداشت پسر خرگان بنیان‌گذار آیین اشتراكی معرفی به آیین مزدكیان."