دلوز در اين كتاب نقاشي‌هاي بيكن را بر حسب تفاوت‌هاي آنها با نقاشي انتزاعي بررسي كرده است. اين بررسي با پاسخ به اين پرسش محقق مي‌شود كه بيكن چگونه در حال فراروي از امر فيگوراتيو و روايت‌گري است.

دلوز در بررسي‌هايش در تاريخ هنر اين فرضيه را مطرح مي‌كند كه نقاشي در دوران نفوذ مسيحيت نيز به نوعي در حال فراروي از روايت‌گري بود.

بر خلاف عقيده رايج كارشناسان هنر كه تصور مي‌كنند نقاشان قرون وسطي به دليل فشار كليسا مجبور به رعايت فيگوراسيون در نقاشي‌ها بودند، دلوز معتقد است اين هنرمندان به دليل تصوير نكردن خدا و مسيح، به فيگوراسيون روي مي‌آوردند، اما همواره ميل به فرا رفتن از اين شيوه را داشتند.

اين ميل در ميان نقاشان كلاسيك و مدرن سبك اكسپرسيونيسم انتزاعي و انتزاعي مشترك بود، اما دلوز نكته ديگري را درباره نقاشي‌هاي بيكن مطرح مي‌كند و مي‌گويد شيوه فراروي بيكن از فيگوراسيون متفاوت با ساير نقاشان مدرن است.

بيكن برخلاف نقاشان اكسپرسيونيسم انتزاعي و آن نوع انتزاعي كه با حذف و محوكردن فيگور در پي فرارفتن از فيگوراسيون هستند، در عين حفظ فيگور از آن فراتر مي‌رود. او براي اين كار از دو تكنيك ستردن و علامت‌هاي دلالت‌گر بهره جسته است.

«دلوز در پي به تصوير كشيدن تفاوت شيوه بيكن و ساير نقاشان مدرن است» اين بررسي به طور مستقيم با فلسفه‌اش پيوند مي‌خورد. او يك تجربه‌باور استعلايي است، گرايشي كه منطق احساس او را نيز رقم مي‌زند.

فيلسوف قرن هجدهم آلمان معتقد بود «امر والا» هنگام عدم تكاپو ميان تخيل و عقل رخ مي‌دهد، هنگامي كه سوژه در برابر ايده‌هاي فرامحسوس و بزرگ قرار مي‌گيرد و احساس هيچ بودن مي‌كند، نظير توفاني كه به فروپاشي انسان منجر مي‌شود.

اما دلوز به عنوان يك تجربه‌گراي استعلايي معتقد است كه سوژه به واسطه خود بدن و انقباض و انبساط‌ها و اسپاسم‌هاي آن دفرم مي‌شود و فرو مي‌پاشد، نه توسط امري بيروني و فراحسي.

او به دليل داشتن چنين عقيده‌اي سراغ بيكن مي‌رود، زيرا اين نقاش نيز فرارفتن از فيگوراسيون را با كج‌روي و دفرم كردن خود فيگور انجام مي‌دهد، نه با محو و حذف آن.