لویی فردینان سلین ملقب به سلین نویسنده و پزشک فرانسوی در ۲۷ می ۱۸۴۹ در محله‌ای در پاریس متولد شد. پدرش کارمند ساده بیمه و مادرش فروشنده توری و دانتل بود و نقص عضو داشت. انتخاب این نام مستعار حاصل تشویش و پارانویا، و همچنین نشانه ستایش او از مادربزرگش بود که بسیار دوستش می‌داشت؛ زن باصلابتی که الگوی او برای ترسیم بسیاری پیرزن‌های دوست‌داشتنی اما بداخلاق در کتاب‌هایش شد. او در حومه کوربه ووا پاریس به دنیا آمد و در مغازه دانتل‌فروشی مادرش در پاساژ شوآزول نزدیک پاله روایای که جای ملال‌انگیزی بود بزرگ شد.

سلین درسال ۱۹۱۴ در سواره‌نظام ثبت‌نام کرد. طی زمان جنگ بارها مجروح شد و سردردهای مداوم از یر بازنخواهد یافت. همانی که از او بهترین رمان‌نویس نسل خود را می‌ساخته و بدون آن،‌ پراستعدادترین نویسنده باقی خواهد ماند.

 در این رمان عظیم که در ۱۹۳۶ منتشر شد، لوئی فردینان سلین، نویسنده فرانسوی، با خشمی سنجیده و قدرتی کم‌نظیر، کودکی خود را که همنشین فقر بود حکایت می‌کند. یکی از برترین شایستگی های سلین توانایی‌اش در ملموس ساختن سنگینی فقر است؛ فقری که بهره‌برداری از آن در ادبیات کار دشواری است،‌ زیرا که فقر فاقد درخشش تند و فاجعه‌آمیز سیه‌روزی است، زیرا که فقر غم‌انگیز، مبتذل و تقریباً جهانی است. فقر، چه از نظر مضمون، چه حال و هوا و مناظر،‌ عنصر اساسی آثار سلین است. در آثار سلین همه فقیرند،‌ همان‌گونه که در آثار شاتوبریان همه رمانتیک‌اند. ابتدا پدر و مادرش و سپس کارفرمایانش بی‌امان درگیر این مشغولیت پیش پا افتاده‌اند: اینکه چگونه با عایدی مختصر بسازند. برای پدر و مادر سلین تنها یک راه وجود دارد: از خود گذشتگی و باز هم از خود گذشتگی، همواره از خودگذشتگی. مادرش کوششی جانکاه می‌کند تا دانتل و گیپور و میزهای گرد کوچک و هرجور خرت و پرت بفروشد. پدرش، که کارمند‌ آتش‌نشانی کوکسینل است، از آزار رئیس قسمت رنج می‌برد. تنها مادر بزرگش کارولین می‌توانست گلیم خود را از آب بیرون کشد؛ کرایه اتاقهایش را می‌گرفت، و مستأجرها هر قدر سوراخ مستراح را می‌بستند تا موردی برای شکایت پیش بیاید، او سوراخ را باز می‌کرد.اما یک روز ژانویه، همین‌طور که مشغول وررفتن با آب سرد بود، به ذات‌الریه مبتلا شد و به شایستگی مرد....