ما فقط يک چهره از زمان را مى‏ بينيم، ولى شايد به نوعى زمان‏ هاى مختلفى در دنياى واقعى ما جريان داشته باشد و اين مى تواند دليلى باشد براى بسيارى از شگفتى‏ هاى اطراف ما که نمى‏ توانيم براى آن‌ها توضيحى منطقى داشته باشيم. «آلن لايتمن»، «انيشتين» را در روزهايى تصور مى‏ کند که هنوز به فرضيه‌ي زمان دست نيافته است و هر کدام از فرضيه‏ هايى را که انيشتين مى ‏توانست متصور شود حدس زده و داستانى راجع‌به آن مى‏ نويسد، به اين ترتيب که در تمام داستان ‏ها ساکنان شهر کوچکى در سوئيس را فرض مى‏ کند که آن زمان در دنياي‌شان جريان دارد و به اين ترتيب چهره‏ هاى مختلف زمان را معرفى مى‏ کند.در يکى از اين دنياها، زمان مانند يک دايره است که بعد از يک دور تکرار مى‏ شود و اين دور تا بى‏ نهايت ادامه دارد. پذيرش اين فرضيه مى‏ تواند اتفاق‏ هايى را که گاه فکر مى ‏کنيم قبلاً براى ما تکرار شده، توجيه کند.