نویسنده : پرویز دوایی
 

او از نخستین کتاب اش یعنی مجموعه داستان «باغ» چاپ اول، انتشارات زمینه ۱۳۶۰ تا آخرین اثر منتشر شده اش، «بلوار دل های شکسته» روزنه کار، ۱۳۸۴ در حال ساختن نوعی خاص از روایت است که در آن زبان شاعرانه با دغدغه های حسی و عاطفی عجین شده و ذهن مخاطب اش را پر می کند از تصاویری که در آنها مفهوم «از دست رفتن» نقش اصلی را بازی می کند.

از نگاهی دیگر و همان طور که در دو مقاله یی که قبلاً در باب دوایی نوشته ام به آن اشاره داشته ام، دوایی نویسنده تهران است و آمیختگی عمیقی که او با این مکان شهری دارد گاه برای مخاطبی ملموس تر می شود که یا از این شهر یا دلبسته آن باشد. او موفق می شود ریشه های تهرانی را به نمایش بگذارد که قسمت مهمی از تاریخ چند دهه گذشته اند و شاید به همین دلیل باشد که برخی به غلط و از سر نااندیشیدن نام روایت های او را خاطره می گذارند و از کنارش رد می شوند. پرویز دوایی در کلیت آثاری که تاکنون منتشر کرده است، در جست وجوی چیزی فراتر از یک روایت خطی یا غیرخطی داستانی بوده است.

دلبستگی اش به تصویرسازی و تبدیل کردن فضاهای شناخته شده و بی اهمیت به جزئیات فراوان و جریان ساز باعث شده تا دوایی داستان نویس به قول هوشنگ گلمکانی صاحب یک «سبک» شود. سبکی که مولفه های مستقیم و دائم خود را دارد و با درک این عناصر است که می توان دریافت چرا پرویز دوایی توانسته بین خاطره نویسی و زبان شاعرانه پلی ایجاد کند و به یک نوع داستان رمانتیستی به معنای سبکی آن و نه معنای مصطلح شده در ادبیات ایران دست پیدا کند. پرویز دوایی با چنین مختصاتی به نگاهی دست پیدا می کند که در آن یک فرد خود نویسنده در دوره های مختلف زندگی اش ایستاده و مشغول کشف دوباره زمان است. کشف دوباره شهر، طنز، سینما، کودکی و هر آن چیزی که جایی در گذشته دارد.

نگاه کوندرایی دوایی باعث می شود تا همه چیز در گذشته ساخته شود، زیرا در این تعریف چیزی و یا موقعیتی به نام «حال» وجود ندارد. پس اصلاً حرکتی ذهنی به نام فلاش بک از یک تکنیک فراتر رفته و به کل هویت متن تبدیل می شود... دوایی این چنین جهان اش را، «تهران اش» را می سازد. روندی که در آن نه فقر، نه ثروت، نه شر و نه خیر، هیچ کدام معنایی ارزشی نداشته و اصلاً اهمیتی در بافت جهان بینی دوایی پیدا نمی کنند.