سناپور در سال ۱۳۳۹ در کرج به‌دنیا آمد. درس‌خواندهٔ رشتهٔ منابع طبیعی است اما از همان ابتدا به نوشتن و روزنامه‌نگاری روی آورد. در آغاز فعالیت داستان‌نویسی‌اش برای کودکان و نوجوانان می‌نوشت. پسران دهکده (۱۳۶۹) و افسانه و شب طولانی (۱۳۷۳) حاصل این دوران است. سپس به روزنامه‌نگاری روی آورد و در روزنامه همشهری و زن و حیات‌نو و چند نشریه دیگر شروع به همکاری کرد. مدتی هم بر کار گردآوری و چاپ داستان‌هاب مجلات گردون و کارنامه نظارت داشت. اولین رمان‌اش نیمهٔ غایب را در ۱۳۷۸ منتشر کرد. این رمان برای او جوایز مختلفی را به ارمغان آورد و در مدت یک سال شش بار تجدید چاپ شد. در سال ۱۳۸۰ کتابی در شناخت زندگی و آثار هوشنگ گلشیری به نام همخوانی کاتبان تالیف و منتشر کرد. او هم‌اکنون مشغول تدریس داستان‌نویسی است.

ده جستار داستان نویسی جزو معدود کتابهایی است که حاصل تجربه و کنکاش مستقیم نویسنده در مباحث پایه یی داستان نویسی است. برخی از عناصر، انواع و شیوه های داستان نویسی با استفاده از داستان های ایرانی و خارجی در این ده جستار مورد بحث قرار گرفته اند. بحث هایی مثل داستان شاعرانه، داستان گوتیک، چگونه گی شیءشدن اجزاء و خود داستان، برعکس بودن شیوه ی روایت با موضوع آن، و تعریف نکته هایی مثل گره افکن و گره گشا و نسبت میان آن ها، بحث هایی هستند که دست کم برای خواننده ی ایرانی علاقه مند به داستان تازه گی خواهند داشت.
بحث هایی هم چون شیوه ی همینگ وی و مقایسه ی آن با شیوه ی کارور، تفاوت شخصیت اصلی با دیگر شخصیت ها و امکان تبدیل شیء به شخصیت اصلی، تعریف انواع کشمکش، کارکردهای راوی کودک، تردید در تعریف های رایج درباره ی شخصیت و تیپ هم بحث هایی هستند که با نگاهی جزیی نگر و با زبان ساده ی فنی بیان شده اند تا علاوه بر فهم بهتر این مقولات، کاری باشند در جهت آموزش نوشتن داستان و نقد، و همین طور بهتر خواندن و دقیق تر فهمیدن پیچیده گی های داستان و در نتیجه لذت عمیق تر بردن از آن. این تلاش ها همه در جهت دوری از رشد یک جانبه ی داستان نویسی است. چون اگر رشدی در داستان نویس ایران اتفاق افتاده ـ که افتاده ـ طبیعی است که این رشد نمی تواند یک جانبه و فقط در داستان نویسی باشد، چون در این صورت ناقص و در نتیجه موقت خواهد بود.

توجه به مقولات نظری داستان نویسی و نقد داستان و همین طور کمک به پرورش خواننده ی خوب و حرفه یی، از جنبه های مهمی است که می تواند به رشد داستان و فهم ما از خود داستان کمک کند. یعنی نه فقط داستان نویس برای فراتر رفتن از خود و آن چه پیش تاستان هم برای بهتر فهمیدن داستان و عمیق تر کردن لذت داستان خوانی اش از چنین مقولاتی بی نیاز نیست.