رومن گاری زمانی گفته است : « نمی‌توان هم مردی کاملا باشرف بود و هم نویسنده‌ای بزرگ.» آثار و زندگی این نویسنده دلیل و شاهدی است بر بزرگی و در عین حال شرافت او. شاید ما بیش از حد متوقعیم. یا شاید بایسته‌ترآن بود نویسنده‌ای چنین شریف و صادق که هیچ‌گاه صورتک دروغ و فریب بر چهره‌ی خود نزد – تا بدان‌جا که خودپسندی‌‌هایش را در برخی آثارش به سادگی می‌توان بازشناخت – در پایان این رمان هم سنگ تمام می‌گذاشت؛ همچنان که در زندگی در پیش‌رو از پس این مهم برآمده و چه خوش هم درخشیده است.

رومن گاری در رقص چنگیز کوهن – اما – پا از مرزهای اشاره و تمثیل فراتر می‌نهد و از «نماد» نیز بسیار بهره می‌جوید. این داستان به ظاهر فانتزی، رفته‌رفته، ابعادی گسترده به خود می‌گیرد. این ویژگی داستان‌های آخری است که رومن گاری – با نام خود یا نام‌های مستعار – نوشته است. نویسنده مرزهای واقعیت و قراردادها را طوری ماهرانه و با ظرافت از میان بر‌می‌دارد که خواننده، به‌ناگاه، خود را با گستره‌ای عظیم رودررو می‌یابد؛ گستره‌ای که اساطیر و عظمت آن را فرایاد می‌آورد. پس عبارتی را که آندره مالرو درباره‌ی این رمان نوشته، نباید تعارف و اغراق به حساب آورد :

« یکی از نادرترین و جالب‌توجه‌ترین نوشته‌های زمانه‌ی ما؛ هم در گستره‌ی اسطوره‌شناسی و هم در زمینه‌ی ادبیات بزرگ کمدی.»