کتاب ادبیات پهلوی به آثار به جای مانده از فارسی میانه می پردازد که نگارش آنها به سده های هشتم و نهم میلادی ( سوم و چهارم هجری) و یا دورة ساسانی یعنی سده های سوم تا هفتم میلادی باز می گردد. در دورة ساسانیان ، زبان فارسی میانه که در آن زمان زبان رسمی دولت و روحانیون زردشتی بود، از مرزهای استان فارس پا فراتر گذاشت و تا شمال و شمال شرق ایران گسترش یافت. این زبان با گذشت زمان و در طی چند سده جانشین بسیاری از زبانها و گویشهای محلی شد تا آنجا که هنگام حملة اعراب به ایران، در بخش گسترده ای از سرزمین ایران کنونی، افغانستان و آسیای مرکزی به کار می رفت.