این رمان دغدغه‌های خانوادگی دارد. زن خانواده با گذشته‌ای که از نظر شوهرش نابه‌هنجار است و حتی خود زن هم آن را دوست ندارد حالا افسرده شده و دل و دماغش به هیچ کاری نمی‌رود و یا به قول خودش هیچ چیز دیگر او را سرشوق نمی‌آورد. مرد داستان از قضا تحت محیطی پرورش یافته که به فضای فرهنگی خانواده زن شبیه است اما گویی با آن سر عداوت ندارد اما او مشکلات دیگری دارد که روابط زناشوییشان را با چالش مواجه کرده است. این‌ها دخترکی دارند که انگار تنها نقطه اتکای زندگی نخ‌نما شده‌شان است و اگر نباشد ادامه این زندگی ممکن نخواهد بود. دخترک اما در خلوت خودش از غمی پنهان رنج می‌برد که ناشی از این روابط نابه‌سامان است. داستان از زبان هر سه نفر با هم روایت می‌شود. فصل‌‌ها با عناوینی جالب‌توجه از هم جدا شده‌اند. هر فصل نماینده یکی از حروف الفباست و اولین جمله هر فصل هم با همان حرف شروع می‌شود. کاظمی با انتخاب این حروف به دنبال طرح مسأله‌ای است که اسم داستان، ماجرای آدم‌ها و عناوین فصول را در یک قالب واحد می‌ریزد. تقابل سنت و مدرنیته یکی از دغدغه‌های این رمان است. «سین شین» ما را به زندگی یک خانواده مدرن می‌برد. ماجرایی که خیلی از خانواده‌ها با آن دست به‌گریبانند. سنت و فرهنگ سنتی در پشت تمام مظاهر مدرن این خانواده به‌خوبی به چشم می‌خورد. فیسبوک، مدرسه غیرانتفاعی، آپارتمان‌نشینی پوششی است بر فرهنگ هضم‌نشده سنتی ایرانی که جا‌به‌جا خودش را در رفتار و افکار شخصیت‌ها تحمیل می‌کند. اما در کنار این‌ها مسألۀ دیگر روابط زن و شوهری است که کاظمی سعی می‌کند با نگاهی تازه به آن نظر کند. در این رمان مشکلات به شکلی عادلانه بین زن و مرد تقسیم شده است و در عین اینکه‌تقصیر از هردوی آن‌هاست اما نمی‌توان گفت چه کسی مقصرتر است و این از نقاط قوت داستان است.

دربخشی از کتاب می خوانیم:

هرکاری می کنم نمی توانم سوزن هایی که انگار عضلات صورتم را به نقطه نامعلومی دوخته اند، بیرون بیندازم.لب هایم باز نمی شوند.فقط زورم به طناب های دور گردنم می رسد. سرم را جلو می برم و لبم را روی چتر های مشکی روشنک می چسبانم. بدون اینکه بتوانم غنچه شان کنم.آرام گرفتن بدنش را در آغوشم احساس می کنم. کم کم اشک هایش خشک می شوند...

رمان «سین شین» با روایتی ساده و به‌دور از بازی‌های پیچیده ما را به عمق معضلاتی کاملاً پیچیده می‌برد و می‌خواهد که نگاهی نو به مسائل کهنه بیندازیم.