این رمان که با اعتراف راوی در طرح و اجرای اندیشۀ پدرکشی و رهایی‌اش از سلطۀ جبارانۀ پدری خودکامه آغاز می‌شود و با روایتی سیال از توهم و واقعیت و دروغ و حقیقت و گذشته و حال، در خانه‌ای متروک و روستایی و در زمانی بیست و چهار ساعته انجام می‌یابد، با پرداختی موجز و تو در تو، به یکی از پیچیده‌ترین مسائل مورد چالش در یک جامعۀ پدرسالار می‌پردازد و به واقعۀ به وقوع پیوسته در نقطه‌ای گم و ناآشنا؛ آن‌جا که انسان، بی‌اراده و بی‌اختیار، مقهورِ اسف‌انگیزترین سرنوشت بشری می‌شود.

در صفحه‌های آغازین رمان، پدر، پس از خاکسپاری، در ذهن فرزند زنده می‌شود و تنهایی او را با حضور پرقدرت برمی‌آشوبد تا فرزند به مکاشفه درافتد و به کشف و شهود برسد و به واقعیت آنچه بر پدر گذشته و بر او پنهان مانده. و آن‌گاه فرزند با آگاهیِ بر وقوع فاجعه‌ای که در عمل جنایت‌آمیز چند سرباز بیگانه نطفه بسته است، به ژرفای زمان گذشته سفر کند و به شناختی تازه از زندگی پدر و پدران خویش دست یابد؛ و به حیاتی دوباره چونان رستاخیز.

دربخشی از کتاب می خوانیم:

«باورم نمی‌شد مرده باشد. مردنش برایم مثل یک رویا بود. خیلی از شب‌ها، توی خواب دیده بودم که می‌میرد.... صبح که با فریادش از خواب می‌پریدم، مغز استخوان پاهایم یخ می‌زد. فکر می‌کردم عمر ابدی دارد، هیچ وقت نمی‌میرد و وقتی می‌گفت همه‌اش پنجاه سال دارد، خون توی رگ‌هایم یخ می‌زد.»