این کتاب هشت داستان کوتاه دارد. نکته‌ای که در بیشتر داستان‌های مجموعه و این داستان دیده می‌شود استفاده از ابزار گریز به گذشته یا فلاش بک است که از این رهگذر قصه‌ای در قصه دیگر روایت می‌شود.

«اسماعیلیون» داستان­های «قناری‌باز» را برخلاف مجموعه‌ی قبلی خود منفک از یکدیگر روایت کرده است و ارتباطی میان داستان­ها نیست به ­نحوی که هرکدام روایت­گر حال و هوای خاص خود هستند و این فضا به­ قدری متفاوت است که گویی هر کدام در یک برهه‌ی زمانی خاص و جدا افتاده از زندگی نویسنده نگارش شده­اند.

درون‌مایه‌ی‌ بیشتر داستان‌های این مجموعه، «حسرت» است. حسرت از دست دادن کسی، چیزی، زمانی و حتی عمری. فقدان چیزی در زندگی شخصیت‌های داستان‌ها، آن‌ها را وا می‌دارد تا خود را در موقعیت‌های قابل لمس قرار دهند که برای درک و فهمش نیازی به تفکر نیست.

نکته‌ی جالبی که در بیشتر داستان­های این مجموعه دیده می­شود استفاده از ابزار گریز به گذشته یا فلاش­بک است که از این رهگذر قصه­ای در قصه‌ی دیگر روایت می‌شود، به‌نحوی که از فضای نوستالوژی سال‌های قبل تا فضای جنگ و شهری در این داستان‌ها مشاهده می‌شود.