هیاهوی نظریات رادیکالی پست مدرنها با گزاره هایی چون عینیت افسانه است، حقیقتی وجود ندارد و ارزش‌ها محصولات ذهنی اجتماعی هستند و از این رو از لحاظ فرهنگی، ارزش‌های هیچ گروهی جایگاه خاصی ندارند حمله ای تمام عیار به فضای فرهنگی سرمایه داری لیبرال و مدعیان آن بوده است.

اکنون استیون هیکس، استاد فلسفه در دانشگاه های کانادا، در کتاب توضیح پست مدرنیسم با ضدحمله ای به نفع مدرنیسم که به تعبیر هیکس خردگرا و فرد گرا است بر آن می تازد.

هیکس پست مدرنها را رادیکالهای چپی می بیند که با پیروزی سرمایه داری لیبرال شکست خورده و مایوس برآنند که بر روشنگری بشورند.

از نگاه استیون هیکس نسبیت‌باوری، ذهن‌گرایی و شک‌آوری مفرط پست مدرنیسم نتایج یک جنگ معرفت‌شناختی بین اندیشمندان روشنگری و ‌اندیشمندان خردستیز است. این استاد فلسفه درجای جای کتاب می کوشد نشان دهد که کانت،هگل، نیچه، مارکس و... فوکو در مقام دشمنان مدرنیسم، خردستیزی و فردستیزی را رواج داده و برای پست مدرنها به ارث گذاشته اند.

استیون هیکس با تمام توان تئوریکی خود پست مدرنیسم را در این کتاب در حد یک شگرد سیاسی پایین می آورد که چپها با بیرقی از واژه ها برای مقابله با پیروزی سرمایه داری لیبرال علم کرده اند.

از نگاه هیکس غرب هم مدافع حقوق زنان و هم پیشرو در الغای برده داری بوده و هم در آن، وضعیت طبقه کارگر هم خیلی بهتر از همه جای دنیاست پس مدعای چپگرایانه پست مدرنها هیچ محل اعرابی ندارد. او با این استدلال از نظام سرمایه داری حاکم بر غرب اعاده ی حیثیت می کند.

"سوسیالیسم بازنده تاریخ است"جمله ای است که هیکس با توجه به تجربه ی شوروی به صراحت بر زبان می آورد و اضافه می کند : "در دنیای مدرن، اندیشه چپ یکی از بسترهای اصلی رشد ویرانگری و نیهیلیسم بوده است. از دوران وحشت در انقلاب فرانسه گرفته تا لنین و استالین، مائو و پل پوت و پیدایش ترورسیم در دهه‌های 1960 و 1970، جناح چپ تندرو مکرراً به اعمال خشونت برای دستیابی به اهداف سیاسی تمایل داشته و هنگام شکست دچار سرخوردگی و خشم شدید شده است" و البته از این آشکارتر نمی توان به جنگ با واژه های پست مدرن رفت.

خشم استبدادجویانه احساسی است که هیکس به پست مدرنها نسبت داده و تاکید می کند که از این خشم تا نیهیلیسم راهی نیست.