شاعران سمبولیست بحران‌های جامعه‌ی مدرن را به منزله‌ی تناقضات درونی شعر تجربه می‌کردند. این امر،حقیقتی بس مهم را آشکار می‌سازد : 

در عصر جدید، مدرنیسم تنها شکل حقیقی رئالیسم است.

درک این نکته بر اساس مقولات تجریدی و دوگانگی‌هایی چون "هنر متعهد" در باب "هنر باب" ممکن نیست، بلکه برعکس، باید آن‌ها را به منزله‌ی قطب‌های متضاد کلیتی واحد در نظر گرفت که همزمان خود و دیگری را نفی می‌کنند. نزاع میان "هنر متعهد" و "هنر باب" که تا امروز نیز ادامه یافته است، خود به اندازه‌ی کافی گویاست:

از دید هواداران تعهد، "اثر هنری ناب" چیزی نیست مگر نوعی سرگرمی بی‌حاصل برای کسانی که می‌خواهند به بهانه‌ی غیرسیاسی‌بودن – که خود انتخابی عمیقاَ سیاسی است- سیل بنیان‌کنی را که موجودیت همگان را تهدید می‌کند، نادیده بگیرند.
" برای طرفداران تعهد، این‌گونه آثار هنری ناب معرف غفلت از نبرد واقعی است، نبردی که دیگر هیچ‌کس نمی‌تواند خود را از آن و از تخاصم دو اردوگاه اصلی معاف پندارد.ادامه‌ی هرگونه حیات فکری، خود منوط به (نتیجه‌ی) این تخاصم است، آن هم تا حدی که فقط توهم ناب می‌تواند بر حفظ حقوق و امتیازاتی اصرار بورزد که همگی ممکن است فردا بر باد روند"