پيش‌نويسِ اين كتاب را نيچه در هفت‌ـ هشت روز در فاصله‌ي 26 اوت تا 3 سپتامبر 1888 ، در اقامتگاهِ تابستاني‌اش، دهكده‌ي زيلس‌ـ ماريا در ناحيه‌ي اُبرانگادينِ سوييس، نوشت. غروبِ بت‌ها فرآورده‌ي آخرين سالِ زندگانيِ كوشايِ ذهنيِ نيچه است. در آن سال نيچه با كوشندگيِ شگرفي شش متنِ جداگانه را آماده‌ي نشر كرد. كار را با نوشتنِ داستانِ واگنر آغاز كرد و آخرين كارش نيچه رويارويِ واگنر بود و در اين ميانه مسيحاستيز، غروبِ بت‌ها، و اينك، مرد! را با سرعتي شگفت به پايان برد. غروبِ بت‌ها آخرين اثري بود كه نيچه خود منتشر كرد، امّا هنگامي كه در ژانويه‌ي 1889 از چاپ درآمد، او ديوانه شده بود و از كارهايش ديگر خبر نداشت.
نيچه مي‌خواست غروبِ بت‌ها درآمدي فشرده و كوتاه بر فلسفه‌ي او باشد و از اين نظر به‌درستي چكيده‌اي‌ست از همه‌ي ديدگاه‌هايِ اساسيِ فلسفيِ او. وي در اين كتاب با زباني بسيار فشرده، امّا چالاك و سرزنده، تبرِ «بت‌شكني»اش را بر تماميِ «بت»هاي ديرينه و نو، كلاسيك و مدرن، مي‌كوبد و به تماميِ بنيادهايِ متافيزيكِ ميراثِ افلاطون و سقراط و يونانيّت در كلّ، تا بازسازي‌هايِ مدرنِ آن، به‌ويژه به دستِ كانت، حمله مي‌برد.
نامِ غروبِ بت‌ها طعنه‌اي‌ست به "غروبِ خدايان" اثرِ واگنر، و نامي‌ست زيبا و پرمعنا براي چنين كتابي. نيچه در اين كتاب همچون شمايل‌شكن و ويرانگرِ بت‌ها پا به ميدان