نویسنده : درک بیکرتون

ترجمه : محمد راسخ‌مهند

 

من با دو هدف اين کتاب را مي‌نويسم. نخست، خيلي مشتاقام که شما را قانع کنم که زبان کليد انسان بودن است، و بدون فهم چگونگي شکلگيري زبان، ما نمي‌توانيم هيچ‌گاه اميدوار باشيم که خودمان را بشناسيم. اين حرف را به اين دليل نمي‌زنم که در چند دهه‌ي گذشته به تکامل زبان انديشيده‌ام. بلکه کاملاً برعکس. من در چند دهه‌ي گذشته به تکامل زبان انديشيده‌ام چون مطمئن هستم کليد شناخت انسان در اين نکته است. ... اشتياق من براي متقاعد کردن شما به شور و حرارت من براي دانستن و شناختن انسان برمي‌گردد. شور و حرارتي که تمام عمر با من بوده است. دليل دوم اين است که مي‌خواهم عواملي که مطالعه‌ي تکامل زبان را ناممکن کرده‌اند، و اين حوزه را به ملغمه‌اي از نظريات متناقض و ادعاهاي بي‌اساس و نگرش‌هايي ناسازگار تبديل کرده‌اند، کنار بگذارم. يکي از اين عوامل را قبلاً گفتم: "تعصّبِ نخستي‌مرکزي" که بسياري را در اين حيطه تحت تاثير قرار داده و باعث شده است آنها فقط بر پيوستگي ژنتيکي ما با ميمون‌هاي انسان‌نماي بزرگ تاکيد کنند و تمام تفاوت‌هاي محيطي و زيست‌بومي بين نياکان ما و آنها را ناديده بگيرند.

 

                                                                                                                                         (از مقدمه‌ي نويسنده)