این کتاب با داستان‌های «دره کُناری» از امیرحسین معتمد، «شکارچی» از نسرین اسدی، «فرحزاد» از لیزا فاخر، «ماهی‌های ریز بنفش» از لیلا امیری، «حریم عمومی» از سمیه صوفیان، «مادرم چتری است که در روزهای بارانی بسته است» از مینا رحمتی، «عصاره سنگ» از مرضیه صادقی، «تمام آدم‌های این نامه مرده‌اند» از بهاره ارشدریاحی و «ماهی‌ها» از مولود قضات همراه است.

حسین سناپور در مقدمه کتاب با عنوان «نویسنده کیست؟» نوشته است: انگار ناگریزم بگویم کسی نویسنده می‌شود که گریزی از نویسندگی نداشته باشد. یعنی او برای درآمد لزوما نمی‌نویسد (چه از این راه به درآمد خوبی برسد و چه نرسد). برای شهرت نمی‌نویسد (چه آن را دوست داشته باشد، چه نداشته باشد). برای موفقیت هم حتی نمی‌نویسد (دست کم موفقیت به معنایی که در ذهن دیگران است). برای این می‌نویسد، چون بهترین کاری است که می‌تواند بکند. برای این می‌نویسد، چون واقعی‌ترین کاری است که می‌تواند بکند. چون فکر می‌کند واقعا با نوشتن می‌تواند کاری بکند. چون فکر می‌کند وجودش بدون نوشتن چیزی کم دارد. چون فکر می‌کند ننوشتن بیش‌تر او را می‌ترساند تا نوشتن. چون فکر می‌کند به رضایت درونی خودش بیش‌تر نیاز دارد تا رضایت و تأیید دیگران.