مونتنی متفکری اومانیست است. او در دوران رنسانس می‌زیست و کاملا به رویکردهای مبنائی آن دوره وفادار بود. در واقع گویا مونتنی هم به لحاظ تاریخی فرهنگی اومانیست بود[یعنی به دائر مدار بودن وجودبشر اعتقاد داشت]و هم به لحاظ ادبی از طرفداران رویکرد اومانیسم ادبی بود[یعنی علاقمند به خواندن آثار کلاسیک نویسندگان باستان و معتقد به الگو گرفتن از آنها].

در بخشی از نوشته «در باب دوستی» از مجموعه نوشتارهای این کتاب می‌خوانیم:

رابطه بین فرزندان و پدران بیشتر جنبه احترام دارد؛ آن دوستی که بر مبنای اعتمادی دو جانبه شکل می‌گیرد، ‌نمی‌تواند به دلیل عدم تساوی گسترده موجود بین این دو[فرزندان و پدران]برقرار باشد؛ این امر می‌تواند ناشی از مداخله تعهدات طبیعی هریک از ایشان نیز باشد. ‌زیرا پدران نمی‌توانند تمام افکار مکتوم خویش را با فرزندان خود به جهت امکان ایجاد صمیمیتی ناخوشایند، سهیم شوند؛ همین طور نمی‌توان انتظار داشت که اندرز و مشورت که از اصول اساسی دوستی است، ‌از جانب فرزندان به پدران صورت پذیرد. ‌حسب سنت و آیین مردمانی در گذشته، ‌ ‌فرزندان پدران خود را ‌و پدران فرزندان خود را به جهت رفع موانعی که بر سر راهشان ایجاد می‌کرده‌اند، می‌کشته‌اند. ‌طبیعتا بقای یکی منوط به زوال دیگری بوده است.

فلاسفه‌ای ‌بوده‌اند ‌که چنین محدودیت‌ها‌ی طبیعی را تحقیر کرده‌اند، ‌ ‌که از آن جمله می‌توان به آریستیپوس اشاره نمود، که به شدت تحت تأثیر‌ مهربانی فرزندان خود بود! یکی دیگر از این اندیشمندان «پلوتارک» بود که سعی کرد با برادرش آشتی کند اما او رشته الفت را گسست!