ترجمه : لیلی گلستان

 

موضوع اصلی کتاب را می‌توان تاریخ هنر از منظر پول و سرمایه دانست. نویسنده کتاب به قواعد بازار هنر پرداخته و رابطه میان کیفیت اثر هنری و بازار را بررسی کرده است. نویسنده در پیشگفتارش نوشته: «هرکدام از فصل‌های این کتاب، درست مانند همین پیش‌گفتار با جذبه یک حقیقت معاصر بررسی شده است. روندی که سعی دارد ایده‌ها را به صورتی دگرگون محقق کند. این ایده‌ها، نه متعلق به اندی وارهول‌اند، نه دمین هرست، نه جف کونز و نه تاکاشی موراکامی... که میل به پول‌درآوردن را در اندازه‌ای بس بزرگ به وجود آورده‌اند. روبنس و دیگرانی هم هستند که درس‌هایی برای آن‌ها دارند. آن‌ها هم با استادی تمام طلاساختن را بلد بودند. در واقع، این قضیه هنرمندان بسیاری را شامل می‌شود. به این معنا که اگر به تاریخ هنر نگاه کنیم، متوجه می‌شویم که بسیار کسان بوده‌اند که استعداد کمتری ‌داشته‌اند، اما توانسته‌اند پول بیشتری دربیاورند. بازار هنر در مورد کیفیت اثر داوری نمی‌کند. یک هنرمند ممکن است خوب باشد یا خوب نباشد، موفق شود یا موفق نشود. در این حیطه حساس که نامش خلاقیت است باز هم بی‌عدالتی کار خودش را می‌کند. درست از اواخر قرن نوزدهم، پدیده‌ای رمانتیک ظهور می‌کند که از خود هنرمند اثر هنری می‌سازد. و این وقتی به اوج خود می‌رسد که زمانه‌اش به او روی خوش نشان نداده باشد و در یک نقاشی برآمده از درد و رنج و بدون مخاطب مظهر شهید غیردینی می‌شود».

 

کتاب سیزده فصل دارد که هریک به یک هنرمند مربوط‌اند. عناوین برخي از آن‌ها عبارتند از: دورر: مردی که بلد بود آثارش را بفروشد، کراناخ: مردی که از سایه‌اش هم تندتر نقاشی می‌کرد، تیسین: زیر باران طلایی دانائه، گوستاو کوربه:‌ سلطان کسب‌وکار هنر، کلود مانه: در کسب‌وکار هرگز امپرسیونیسم وجود ندارد، ونسان ون‌گوگ: موفقیت برآمده از بداقبالی، پیکاسو: یک سکه‌زن واقعی و مگریت: وسواس کپی‌کردن... آثار خودش.