ترجمه : یاسین محمدی

 

كازوئو ایشی گورو، نویسنده ژاپنی كه از كودكی در انگلستان زیسته است و از پنج سالگی ژاپن را به همراه والدینش ترك كرده هنوز بیشتر داستان هایش را در فضای ژاپن می‌نویسد. به قول خودش وقتی درباره ژاپن می‌نویسد انگار چیزی رمزگشایی می‌شود. شیوه روایت رمان سیال است. زمان معنای دقیقی در روایت ها ندارد و به گونه یی شناور است. راوی از سال ها پیش روایت می‌كند و بعد آن روایت را در زمان حال قضاوت می‌كند. رمان در سال های 48، 49 و 50 روایت می‌شود و گویی این زمان ها چندان معنای واقعی ندارند و راوی تنها در لحظاتی در این زمان ها به سر می‌برد و پس از آن به زمان های گذشته سفر می‌كند، شاید بار حسرتی را هم كه بر دوش خواننده می‌گذارد به جهت همین سیر در گذشته داستان است. رمان با شگردهایی كه گویی دارد برای مخاطب به طور خصوصی چیزی را تعریف می‌كند یا آدرسی را می‌دهد توانسته خواننده را به فضایی دوستانه بكشاند تا از بار سنگین معنا های درونی رمان كمی‌ بكاهد. اما رمان «هنرمندی از جهان شناور» رمانی است كه خواننده را در دل خود به جهان های شناوری فرا می‌خواند و ما همراه هنرمند راوی، جهان های شناور او را در سفرهایش به گذشته تجربه می‌كنیم.

 

قسمتی از این کتاب :

 

... در طول این سال‌ها نکات زیادی آموخته‌ام. از تفکر درباره‌ی جهان عیش، و تشخیص زیبایی شکننده‌ی آن، بسیار آموخته‌ام. اما حالا احساس می‌کنم وقتش رسیده که به مسائل دیگر بپردازم. سنسه، عقیده‌ی من این است که در زمانه‌ی دشواری مثل این، هنرمندان باید بیاموزند برای چیزهای ملموس‌تری ارزش قائل شوند، نه آن چیزهای لذت‌بخشی که با نور صبحگاهی ناپدید می‌شوند. لازم نیست همیشه هنرمندان، جهانی منحط و بسته را اشغال کنند. ضمیر من، سنسه، به من می‌گوید که نمی‌توانم برای ابد هنرمندی از جهان شناور باقی بمانم ...