نویسنده : مصطفی مستور

 

حالا که به این چهل و چهار داستان کوتاه نگاه می ‏کنم، احساس می‏کنم هر کدام از آن‏ها عکس‏ های واضحی هستند از کیفیت روح نویسنده در روزهایی که آن‏ها را نوشته است. اگر جسمانیت ما را دوربین‏ های عکاسی زیر نور کافی به تصویر می ‏کشند، باری ابزار عکاسی روح، به گمانم، کلمات است. بدین‏ گونه، این مجموعه در نگاه من، آلبوم عکسی است با چهل و چهار قطعه عکس از روحی که کلمات، با نهایت صراحت و صمیمیت، در طول سالیان دراز از آن عکاسی کرده ‏اند. کودکی، زندگی، عشق و مرگ برای من همواره دریچه‏ های پُرنوری بوده ‏اند که مدام روح و ذهن و دلم را آکنده از پرتوهای خود کرده ‏اند. همیشه فکر می‏ کردم اگر قرار باشد روزی این دریچه ‏ها را نقاشی کنم، به‏ترتیب با رنگ‏های سپید و سبز و سرخ و سیاه رنگ ‏آمیزی خواهم کرد. اما حالا به دلایل زیاد تردید ندارم که حتا اگر این رنگ‏ ها را بردارم، ترتیبی نخواهند داشت؛ از آن‏که هر دریچه می ‏تواند هر رنگی داشته باشد. تنها بستگی دارد کی و از چه نقطه ای به آن نگاه کنی.

 

از توضیحات نویسنده