حیات از حیات تغذیه می‌کند و هیچ چاره‌ی دیگری نیست. حیات کوره‌اش را به سوزاندن حیات روشن می‌سازد: آن هم نه حیاتِ عام بلکه حیات شخصی، حیات یکتا و تکرارنیافتنی هر فرد. وقتی هم هیچ‌چیز باقی نمانده باشد تا در شعله‌ها بیفکنندش، آتش خاموش می‌شود. با این‌همه... این سرنوشت یک تن از نوع بشر نیست. دیگران هم هستند، دیگرانی بس انبوه و پرشمار که هر کدام حیات خودش را می‌زید و درمی‌گذرد. نجوایی که شنیده بود، آن نجوای بسیار بعید، یا آن‌که بسیار کوچک، صدایی ناچیز، مثل صدایی از خانه‌ی عروسک، چیزی که دریافتنش میکروسکوپ می‌طلبد، پیامی از مکانی دیگر با خود می‌آورد.

مطالعات کمتر نویسنده ‏ای به اندازه‏ ی سزار آیرا گسترده بوده است. آیرا چند زبان می ‏داند، دوره‏ های گوناگون ادبیات را استادانه می‏شناسد و آثاری پخته درباره ‏ی موضوعات معاصر آفریده که میان منتقدان و مخاطبان طرف‏دار فراوان یافته است.