مهدی یزدانی‌خرم: باید داستان‌های مجموعه مهدی ربی را از نظر استراتژی به دو دسته مختلف تقسیم كرد. داستان‌های موفق و ناموفق. این را از این جهت می‌گویم كه یك ایده‌ی مشترک در شكل‌های گوناگون اجرایی، شكل‌‌های مختلفی را به وجود آورده كه فاصله‌ها میان آثار نیز از همین مسئله آمده است. اما آن ویژگی مهمی كه برخی داستان‌های این كتاب را جذاب كرده است، توانایی نویسنده‌اش است در استفاده مقتصدانه از تصویر، دیالوگ و فضاهایی خالی‌ای كه اگر كمی بیشتر بر آن‌ها مكث می‌كرد، از حالت رئالیستی‌شان خارج شده و تبدیل به نوشته‌هایی استعماری سمبولیستی می‌شدند.

فاصله كمی كه میان رئالیسم و سمبولیسم شاعرانه وجود دارد، هوشمندانه به نفع رئالیسم مصادره شده است. هر چند نویسنده‌ی مذكور اصولاً محافظه‌كار است اما تا حدودی توانسته نسبتِ قهرمان‌های آثارش را با مفاهیمی مانند قدرت، جامعه و امیر سیاسی، آشكار كند. هر چند تم‌های او بافت و رنگ و لعابی عاشقانه دارند اما حاوی روندی هستند كه در آن می‌توان ارتباط صفی این شخصیت‌ها را با جهان ایرانی پیرامون‌شان دید. پدیده‌های اجتماعی در داستان‌های كتاب حالتی دو‌گانه دارند، یا جوهر زیستی امروز جامعه در آن‌ها دیده می‌شود یا در هیات موضوع‌هایی عاطفی ـ آسیب‌شناسانه مطرح شده‌اند. شق دوم این روند آنچنان كارآمد نیست اما در بخش نخست می‌توانیم تا حدودی روابط سردرگم و غیرقابل پیش‌بینی‌ای را درک كنیم كه ایده‌ی محوری ذهن نویسنده را متفاوت‌تر روایت می‌كنند.

:: منبع : روزنامه‌ی کارگزاران، ۱۴ شهریور ۱۳۸۷

--- «مهدی ربی» در این مجموعه توانسته نسبتِ قهرمان‌های آثارش را با مفاهیمی مانند قدرت، جامعه و امر سیاسی را آشكار كند. هر چند تم‌های او بافت و رنگ و لعابی عاشقانه دارند اما حاوی روندی هستند كه در آن می‌توان ارتباط این شخصیت‌ها را با جهان ایرانی پیرامون‌شان دید. خود داستان «آن گوشه‌ی دنج سمت چپ» روایتی غریب است از عده‌ای جوان که برای پیک‌نیک به قبرستان پناه می‌آورند.