ترجمه : فریبا ارجمند

 

اومبرتو اکو در جایی گفته است که تلاش کرده سیمونه سیمونینی، راوی کتاب گورستان پراگ، را به بدبین‌ ترین، کلبی مسلک‌ ترین و نامطبوع‌ ترین کاراکتر تاریخ ادبیات تبدیل کند. سیمونه سیمونینی، تنها کاراکتر غیر واقعی کتاب گورستان پراگ، رشته‌ ای است که مجموعه‌ ای از آدم‌ ها و اتفاقات قرن نوزدهم را به هم پیوند می‌ دهد و از زبان او اکو حقیقتی شگفت‌آورتر از افسانه را روایت می‌ کند.

حقیقت داستان گورستان پراگ چنان عجیب است که کار نویسنده در تبدیل آن به قصه‌ ای حیرت‌ انگیز چندان دشوار نبوده است. اما این به معنای دست‌کم گرفتن خلاقیت اکو نیست و حتی اگر بهترین بخش‌ های «گورستان پراگ» آن‌ هایی نباشد که ذهن خلاق اکو ساخته است، او را باید برای روایت زنده و جذاب این حقیقت عجیب‌ تر از افسانه تحسین کرد.

در بخشی از کتاب «گورستان پراگ» می‌ خوانیم:
همان‌ طور که اینجا نشسته‌ ام تا بنویسم، احساس نوعی شرمندگی دارم، انگار دارم روحم را به فرمان، نه ، به خاطر خدا، بگذارید بگوییم به توصیه‌ یهودی‌ ای آلمانی ( یا اتریشی، هر چند همه مثل هم‌ اند) عریان می‌ کنم.
من کی‌ ام؟ شاید بهتر باشد، به جای کارهایی که در زندگی انجام داده‌ ام، از من درباره شور و شوق‌ هایم بپرسید، عاشق چه کسی هستم؟
کسی که به ذهنم نمی‌ رسد. می‌ دانم که عاشق غذای خوب‌ ام. فقط نام توردارژان کافی است نا سر تا پا بلرزم. این عشق است؟
از چه کسی بیزارم؟ می‌ توانم بگویم یهودیان، اما اینکه چنین مطیع به پیشنهاد آن دکتر اتریشی (یا آلمانی) تن داده‌ ام نشان می‌ دهد که چیزی علیه یهودیان لعنتی ندارم.