نویسنده : سپینود ناجیان

قسمتی از کتاب:

"زنی در كوهستانی زندگی می‌كرد. او نمی‌خوابید و راه می‌رفت، او با دست‌هایش جوی آبی نزدیك نهری می‌كند تا به درخت آب برساند. دست‌هایش مثل بیل شده بود و ناخن‌هایش شبیه خنجر ؛ به بچه‌یوزپلنگانی كه مادرشان شكار شده بودند شیر می‌داد. وقتی پای كوه، در رودخانه شنا می‌كرد، بچه یوزپلنگ‌ها دورش حلقه می‌زدند. سلطان جنگل عاشق او شد و او را در غارش زندانی كرد. آن زن كودكانی با سر انسان و دل شیر به دنیا آورد. آن‌ها وقتی بزرگ شدند تكه‌های مادرشان را به نیش كشیدند. نویسنده در این كتاب در داستان‌هایی تنهایی زن امروز ایرانی را در شهرهایی كه آداب و رسوم و اخلاق آدم‌هایش نشانی از یك غم دارد، با عنوان‌هایی چون این داستان سریرا نیست، آن مرد تبر دارد، امیرعلی، نازك آرای تن ساق گلی، سیلویا، سیلویا، زن میرزاكوچك‌خان، وقت شك و... به نگارش درآمده است."