ورود به دنیای داستان زنگی‌آبادی، کار مشکلی نیست. داستان از جای مناسبی شروع می‌شود و با تمهیداتی مناسب، شما را درگیر قصه‌ای روان و قابل فهم می‌کند. اتفاقات به گونه‌ای مناسب، و در قالب فصل‌هایی مرتب شده‌اند و هرکدام از این فصل‌ها، وظیفهٔ پیشبرد قصه، دادن اطلاعات و تکامل شخصیت اصلی را به خوبی بر دوش می‌کشند. نثر داستان یکدست و روان است و نویسنده با درایت از کلمات محلی و مهم‌تر از آن، ساختار زبان محلی در نثرش بهره برده است. برای مثال، در زبان معیار نگاه کردن به چیزی یا کسی با جمله‌ای مانند «کسی به چیزی نگاه کرد» بیان می‌شود، اما در گویش محلی کرمان، از جملهٔ «کسی نگاه چیزی کرد» استفاده می‌شود. استفاده از این‌گونه ساختار‌ها، مانند بسیاری از نمونه‌های موجود، اضافی و تحمیلی نیست و به گونه‌ای است که انگار راوی داستان همین‌طور فکر می‌کند و سخن می‌گوید. دیگر آن‌که همزمان با تمام خصوصیات مثبت ذکر شده، تصویرپردازی‌های داستان، بسیار بجا و مناسب‌اند و گاه بکر و بدیع. و قدم زدن در فضای سپید، تنها و گاه وهم‌ناک قصه، لذت‌بخش است.