منتظري در اين مجموعه نشان مي دهد که قصه گوي خوبي است و همين مساله بارقه اي از اميد را براي خواندن اين کتاب در ذهن مخاطب ايجاد مي کند چرا که قصه گويي در ادبيات داستاني امروز، نکته اي است مغفول مانده که گويا برتري اش را به توجه بيش از حد به زبان و متعلقات آن باخته است.

منتظري در اين داستان اپيزوديک روايتي ساده از زندگي و آدم هاي داستانش دارد که شبيه ديگران زندگي مي کنند اما با خرده روايت هايي که در زندگي آنها نقش ايفا مي کند اساس اين داستان را مي سازند.