همه‌شان ناراحتم می‌کنند. حتا به‌نوعی می‌توان گفت کمی باعث شرمساری‌ام هستند. فقط بخش‌ها و لحظاتی از آن‌ها را قبول دارم. از این گذشته، هیچ‌وقت آن‌ها را بازبینی نمی‌کنم. در هر حال این‌قدر فیلم‌هایی هست که می‌خواهم ببینم، کتاب‌هایی که می‌خواهم بخوانم و موسیقی‌هایی که می‌خواهم بشنوم که دیگر وقت ندارم چیزهایی را که دیده‌ام دوباره ببینم.
 

دریافتم این است که زندگی حقیقتاً بسیار کوتاه است. وودی آلن تعریف خیلی خوبی برای زندگی دارد و آن را مانند رستورانی می‌داند که نه‌تنها غذایش مزخرف است، بلکه پرس‌هایش هم کوچک‌اند. این حرف گویای همه‌چیز است. واقعیتِ زنده بودن برایم خیلی رازآمیز است. نمی‌توانم به هیچ دینی پناه ببرم. خودِ مرگ به نظر شما نمایانگر چیست؟ وحشتناک‌ترین چیز نه مرگ، بلکه جدایی است. پدرم به رستاخیز جسمانی اعتقاد داشت، ولی تصور کنید آدم بعد از مرگ با تمام زن‌هایی که می‌شناخته روبه‌رو شود. چه اتفاقی می‌افتد؟ بلبشویی می‌شود، نه؟