از همان کودکی ،از توی کتابهای تاریخی بابا ،از پیاده‌روهای باغ نادری و تبرزین‌های دورش که از کنار آن میگذشتیم،از توی عکس‌های سر پیش‌خوان شومینه‌ی آقاجان نصراله خان ،با آن ابروهای تابه‌تای یکی بالا یکی پایین ،انگار نادرشاه داشت جان می‌گرفت و همراهم می‌آمد . سالهای بچگی در مشهد ،نادرشاه همان مرد شمشیر در دست سوار بر اسبی بود که روی ستون‌های باغ نادری ایستاده بود و سپاهش به رج دنباله‌ی ستون را گرفته بود . همان آقاجان نصراله خان توی قاب‌های روی دیوار و عکس‌های قهوه‌ای خاکستری زرد آلبوم‌ها . اما سال به سال که گذشت من بزرگتر شدم و او کوچکتر . حالا از پیرمرد پنجاه و چند ساله‌ی کودکی‌هایم به جوانی قبراق بدل شده . من و نادرشاه افشار داریم بر عکس هم توی تاریخ قدم می‌زنیم . حتما جایی توی هفت هشت سالگیم از کنار هم رد شده‌ایم . یک لحظه ، یک آن ، شانه به شانه خورده‌ایم و ایستاده‌ایم و نگاه به هم کرده‌ایم و گذشته‌ایم . من رو به جلو ،او رو به عقب .