نویسنده : ماشاءاله ورقا

 

صد سالِ پیش، گریهٔ به جهان آمدن نوزادی، نوید زاده شدنِ هنرمندی گردید که در دورانِ برومندی نمونه ای بود از انسان پویا، جویا و در طنز و سخن پردازی توانا. این هنرمندِ زنده یاد محمد علی افراشته، سخنور و طنزپرداز نامداری است که از میان مردم برخاست، با غم و درد و رنج آنان از نارسائی ها و تنگناهای زندگانی آشنا بود و هرآنچه را می دید و می فهمید به زبان ساده باهدف نشان دادن راه و چاه به رشتهٔ سخن می کشید.

زندگانی پربار و برِ این سراینده شیرین کلام نمونهٔ زیستن برای بهبود و بهروزی زندگی توده های وسیع مردم زحمت کشِ کشور می باشد. مردمی که آفرینندهٔ فرآورده ها و همه نعمت های لازمه برای ادامه و بقای زندگی می باشند، درحالی که خودِ آنان از آنچه آفریده و ساخته و پرداخته اند سهم و بهرهٔ اندکی دارند.

افراشته با پشت سرگذاشتن دوران پرفراز و نشیب نوجوانی از جمله برای تلاش معاش و جست و جوی راه آینده به چنان مرحلهٔ پرارجی پا نهاد که تمامی استعداد طبیعی و جوشان خود را همچون چشمهٔ آب زلال و گوارا نثار تشنگان سخنان ساده و نو و گویای حقایق زندگانی روز می کرد. او به آزادی، برابری و عدالت اجتماعی عشق می ورزید و در راه خدمت به محرومان و دست یابی به استقلال سیاسی اقتصادیِ کشور از هرگونه تلاش و کوشش تا مرز از خودگذشتگی و قبول حرمان فروگذاری نکرد. او شاعر و طنزنویسی بود که آثارش گویای حقیقت های ساده و روزانه مردم و رهنمود برون رفت از تنگناهای موجود در جامعه و کشور بود. بدین روی شخصیت و آثار گران بهایش بحق تعلق به مردم و ملت ما دارد.

افراشته بعد از کودتا به سبب شرایطی که بیان گردید مورد پیگرد سازمان های «امنیتی » رژیم کودتا قرار گرفت. بدین روی پس از مدتی پنهان زیستن به توصیه و کوشش یارانش به مهاجرت نادلخواه فرستاده شد. مهاجرتی که چند و چون آن در پیش خواهد بود...