ترجمه : شاهرخ علیمرادیان

 

این کتاب بخش اعظمي از تاملات فلسفي فرويد را تشكيل مي دهد كه در سن كهولت در اواخر عمر پربارش نوشته شده است. در شرايطي كه همزمان با به قدرت رسيدن فاشيسم و حزب نازي در آلمان بوده، در سال هايي كه شبح يك جنگ جديد پس از جنگ جهاني اول اروپا را تهديد مي كرد. در اين نوشتار سبك و نوشته فرويد كاملارنگ و بوي فلسفي دارد و روش او با كتاب هاي قبلي اش كه سبك و جنبه درماني و پزشكي دارند، متفاوت است. اگر بخواهيم اهميت آثار فرويد را به درستي درك كنيم، بايد جنبه فلسفي آن را برجسته كنيم. يعني شوق به حقيقت و ارتقاي ذهني انسان براي درك نو از جهان. كتاب حاضر پيرامون فرهنگ و رابطه آن با عصبيت است، كه اكنون پس از يك قرن هنوز با خواندن اين كتاب مي توان مشاهده كرد كه تاثير متقابل روانشناسي فردي و اجتماعي در سير تحول تاريخي انسان در اين كتاب معروف و جهاني به طرز عالي بيان شده است.

 

فرويد اين كتاب را – ناخوشي هاي تمدن- كه امروز در شمار شناخته شده ترين آثار اوست، در سال 1930 منتشر كرد كه در آن خلاصه يي از ديدگاه هاي روانكاوي درباره فرهنگ و تمدن و دورنماي آن را با بياني ساده و حد امكان فاقد اصطلاحات فني نوشته است. محور اصلي اين اثر عبارت است از بحث درباره تضادي آشتي ناپذير ميان دو نيروي متخاصم در روان نوع بشر كه غالب شدن يكي بر ديگري سرنوشت تمدن را تعيين خواهد كرد. اين دو نيرو طبق نظريه فرويد از سايق عشق و سايق مرگ نشات مي گيرد و تاريخ نوع بشر تا به امروز راه حلي براي از ميان برداشتن تضاد ميان اين دو نيرو نيافته است.