(تئاتر ایتالیا در قرون 16 ، 17 و 18)

نویسنده : کنستان میک

    ترجمه : معصومه زواریان

کمدیا دل آراته تا سال‌های اخیر به فراموشی سپرده‌شده بود، چند سالی است که توجه عده‌ای را به خود جلب کرده است؛ اما قبل از مورخان، نقاشان مکتب نو و کارگردانانی هم چون گوردون کریگ، مه یر هولد و بنیان‌گذاران و کارکنان تئاتر کهن پترزبورگ اولین کسانی بودند که در آغاز قرن 20 به تئاتر ایتالیا توجه نشان دادند. کمدیا دل ارته در نیمه‌ی دوم قرن 16 شکل واقعی خود را یافت و دوره‌ی شکوفایی آن با انحطاط ادبیات مطابق بود. بر کمدی عالمانه و درخور توجه رنسانس ایتالیا غالب شد و افرادی چون ترانس، ماکیاولی، تس از طرفداران آن بودند. درحالی‌که تئاتر ادبی کاملاً مقید به اصول نمایش‌نامه نویسی کلاسیک فقط در دربار می‌درخشید کمدیا دل آرته در قیدوبند هیچ نظریه‌ی زیباشناختی نبود، اما برای بقای خود مدام می‌جنگید، ازاین‌رو می‌بایست موردپسند مردم باشد و درآمد بالایی کسب کند. از هر چیزی که به نفع نمایش بود بهره می‌جستند؛ از نوآوری جسورانه تا شیوه‌های کهن منسوخ. این تئاتر در دام صورت‌گرایی گرفتار نشد، اما به‌تدریج میانه‌روی را زیر پا گذاشت و دچار هرج‌ومرج شد...