کتاب "ریشه‌های زن ستیزی در ادبیات کلاسیک فارسی" در پی پاسخگویی به این سوالات است : آیا سیمای زن در ادبیات ایران به‌خصوص ادبیات کلاسیک تصویری کژ و کوژ و ناخوشایند است؟ آیا بیشتر میراث ادبی ما حاوی نمایشی نه‌چندان درخور از زنان است؟ آیا در ادبیات فارسی تصویری واقعی از زنان به‌دست داده شده است؟ تصویری که شاعران بزرگ فارسی از جایگاه زنان ارائه کرده‌اند چگونه است؟