نویسنده : فریدریش اونگرر ،هانس یورگ‌اشمیت

    ترجمه : جهانشاه میرزابیگی

از زمانِ شناختِ هر چه بيش‌تر نظريه‌ی آميزه‌ی مفهومی در اواخرِ دهه‌ی ۱۹۹۰، توجه بيش‌تری به جنبه‌های روانی و بافتی زبان اختصاص يافته است. اين تمرکز بر "پردازشِ زبانِ در جريان" و ماهيتِ باز ـ انتهابودنِ آن در کاربردِ واقعی زبان‌شناسی شناختی را به "رويکردهاي کاربردشناختی" نزديک‌تر کرده است، رويکردهايی که بر وابستگی بافت و نامعين‌بودنِ فهم تأکيد دارند... به باورِ ما، نوعي تبادلِ مفيد مي‌تواند بينِ ايده‌هاي کاربردشناسی (شناخت ـ پايه) و تفکرِ شناختی وجود داشته باشد. مثل ديگر حوزه‌‌های ميان‌رشته‌ای، رشته‌ی زبان‌شناسی شناختي، با گسترده‌ترکردنِ دامنه‌ي خود و هم‌کاري جدي و پيوسته با حوزه‌هاي هم‌جوار در علومِ شناختي ــ و حتا بيولوژي تکاملي ــ ، بي‌ترديد غني‌تر و مستحکم‌تر خواهد شد. اما با مشکلاتي هم مواجه مي‌شود، از جمله، مثلاً اين خطر که پيچيدگي موضوعات و جدل‌هاي روان‌شناختي، عصب‌شناختي و زيست‌شناختي در وام‌گيري گزينشي و اجتناب‌ناپذير از اين رشته‌ها ناپديد مي‌شود. بدون توجه به اين‌که زبان‌شناسانِ شناختي در آينده چه‌گونه با اين موضوع برخورد مي‌کنند، آن‌چه در اين مرحله بديهي به نظر مي‌رسد اين است که رويکردِ شناختي به زبان قطعاً پابرجا خواهد بود و تأثير ماندگاري بر اين‌که زبان‌شناسان چه‌گونه در باره‌ي زبان نظريه‌پردازي مي‌کنند بر جاي خواهد گذاشت.

                                                                                                                                                                                                                                                         (از متن کتاب)