نویسنده : محمدعلی علومی

تراژدي و طنز، ترس و ترحم، فضاي غالب بر داستان‌هاي «هزار و يک شبِ نو» است. نويسنده با بهره‌مندي از فرهنگ مردم و شيوه‌هاي داستاني در هزار و يک شب، کوشيده است که مفهوم «داستانِ ايراني» را به اجرا درآورد. در داستانِ بردار زده شدنِ پروانه، در سال 56، از قول نامزدش آمده است که: «آن روزي که پروانه را به دار زدند، رفتم. خودم نبودم، روحم پر کشيده و جسم من به تماشا رفته بود. پروانه را، از ماشين کلانتري به درآوردند... کفش‌هايي که برايش خريده بودم به پاش بود. چادر سفيدش به سرش بود با همان گل‌هاي قشنگ... وقتي پروانه رفت بالا، گردنش کج شده بود. يک لنگه کفش‌اش افتاده بود. پاهاش تکان تکان مي‌خوردند و آن گل سرخ صد پر روي کفش هم تکان مي‌خورد تا کم کم آرام گرفت...»