نویسنده : امیررضا پوررضایی

هر رفتار و افکاري در انسان‌ها با يک نرم‌افزارِ ذهني پشتيباني و هدايت مي‌شود که آن نرم‌افزار ذهني را فرهنگِ مضافِ مرتبط با موضوع مي‌ناميم. رفتار و افکار حوزة ترافيک با فرهنگ ترافيک، رفتار و افکار حوزة آپارتمان‌نشيني با فرهنگ آپارتمان‌نشيني، رفتار و افکار حوزة خورد و خوراک با فرهنگ تغذيه و... رشد فرهنگي به‌عنوان يکي از رفتارهاي پيچيدة انسان نيز با فرهنگِ مضافِ مرتبط با خود، يعني با فرهنگِ رشدِ فرهنگي، پشتيباني مي‌شود. هر آن‌چه که در حوزة رشد فرهنگي اتفاق مي‌افتد يا اتفاق نمي‌افتد، ارتباط مستقيم دارد با فرهنگِ رشدِ فرهنگي. همة فرهنگ‌هاي مضاف از جنس عادت هستند و اين تنها فرهنگِ رشدِ فرهنگي است که از جنس تغيير عادت است. يا به عبارت ديگر، فرهنگِ رشدِ فرهنگي، عادت به تغيير در صورتِ لزومِ عادت است. اگر عالي‌ترين هدف در زندگي انسان را شاديِ واقعي بدانيم و اگر پذيرفته باشيم که عدم هماهنگي بين فرهنگ و جريان جاري زندگي، زندگي را تا حد فروپاشي کاملِ فکري مي‌برد و اثري از شادي در آن باقي نمي‌گذارد، اين‌جاست که ارزش و ضرورت رشد فرهنگي و به دنبال آن، مفهومِ نويافته‌اي با عنوان «فرهنگِ رشدِ فرهنگي» آشکار مي‌شود.