نویسنده : لیزا استدمن

ترجمه : آسیه میارکیانی

جدايي هميشه سخت بوده و هست اما اگر ضرورت داشته باشد بايد به عنوان بهبود و مداوا به آن نگاه كرد. همچون زماني كه مجبوريم براي درمان، عضوي فاسد را چون دندان، دست و پاي يخزده، كليه و .... از بدن جدا كنيم. جدايي به معني پايان فرصت­ها نيست، بلكه بازگشت از راهي­ست كه به اشتباه پيموده شده. اين بازگشت، فرصتي دوباره را فراهم مي­سازد كه با تجربه‌آموزي از گذشته و افق ديد بازتر، بتوان مسير زندگي را به سمت آينده‌اي شگفت‌انگيز و سعادتمند هدايت كرد. به اين شرط كه از دوران تجردِ پس از جدايي بيش‌ترين بهره و لذت را ببريم تا بتوانيم انتخاب بعدي را هر چه هوشمندانه‌تر انجام دهيم. خودمان و نيازهاي‌مان را بهتر و بيش‌تر بشناسيم، با خود مهربان‌تر باشيم و خود را براي اشتباهات گذشته سرزنش نكنيم. آن­كه نمي­دود، زمين هم نمي­خورد، اما لذت نوازش نسيم تنها نصيب دونده­اي مي­شود كه تجربه­ي حس­هاي جديد را فداي ترس از زمين خوردن نمي­كند.